|
ANNO 6 - N.2 (Versione web - anno 3 n.2)
NUOVA SERIE APRILE 2002
La storia del "punte del
diaul" di Pavia Anca se gh’èra la miseria, a Sant’Angel se plüchèva e i se rangèvun tüti. I vegi i ghe disèvun ai giun: "Fiöi, andà se lèca, a stà se sèca, se, se fèrma un santangiulen, se fèrma la röda del mulen!" Ala Costa ghe stèva Daccò Domenico, che tüti la ciamèvun Men; el ghèva una carètina cun du röde e tacade ale stanghe un can che se ciamèva Leunardu. A quatr’ur de matina el partiva per Pavia, in Burghe Tesen, induè che, föra dala cesa, cun un sache in tèra, el vendèva lüster e surfanèi de legne, quèi lunghi una spana. A Pavia, Men l’èra ciamade "el santangiulen dèl lüster". A metà strada el se fermèva pèr fa culasion, fai de pulènta frègia cun in drèn una fèta de larde. Ma el can el se lamentèva perché el ghèva fame anca lü, alura Men el tirèva via la cudega dal larde el ghe disèva: "Leunardu, a ti la cudega, a me el larde". Una matina, rüvade a Pavia in Burghe Tesen, Men el vède un po’ de gènte fèrma. Lì ghèra Ambrös, un so amis ch’el fèva el savaten a Pavia, e pèr andà a laurà el ciapèva la barca ch’la menèva inanse e indrè la gènte da una riva a l’oltra. Ambrös el ghe cünta quèl che gh’èra sücès. El sabete matina, el Tesen l’èra in pièna per i tempurai vegnüdi in muntagna, la gènte la pasèva istes, cun le lagrime in sacocia dala pagüra. Ma ala sira l’acqua del Tesen l’èra tropu volta, e la barca la pudèva no pasà. Anca Ambrös, l’èra fèrme süla riva cul pensier per la sò dona che la vedèva no rüvà a cà. Anca perché el dì dopu l’èra festa. Ambrös ghe vegnüde da dì: "Ghe daresi l’anima al diaul se chì ghe füs un punte". L’è stai el mumente che denanse all’Ambrös se presentade un siur, vestide bèn ch’el dis: "Me farò el punte, ma la prima persuna a pasà sarò me". Ambrös l’è stai lì imbesüide, ma la matina dopu de bonura el va al Tesen e gh’èra dabòn el punte. El Men, intante ch’el scultèva quèl che cüntèva sü l’Ambrös, la viste una dona cun la cavagna de pumi suta el bras, sensa fa finta de gnèn, ghe na frèga vön, el desliga el so can da la stanga el ghe dis: "Leunardu, ghè da mangià". El can el cur e Men el ghe tira el pume, ma salta föra ch’el siur là ch’el ciapa el can e sparis. Da ch’el di là, el punte sul Tesen l’han ciamade "el punte del diaul". Mario Bagnaschi
|
