I racconti di Pelén
“A guardàghe a ch’el tèmpe chi, el me fa vegnì gòmete”, el disèva Pelén, ch’el stèva in sül dos de la Costa.
“Un di fa bèl, el dì adré el piöve, dopu dumàn ghè el vènte”.
Quande i ghe disèun: “Pelén, se disì de ch’el tèmpe chi?”. Lü el rispundèva: “Lè istés de la cagiàda [il latte andato male] déi paisàn; el pès l’è scapàde, le rane i végnun föra no dai büsi e nanca le lümaghe i se fan vède perchè i gh’an frège, e sème nel mès de april, l’è indré cume el me fiöl”.
Se i ghe lasèvun la parola, la finiva pü. El cunusèva el tèmpe tame le so sacocie: i tempurai, el vènte e i nigulòn, quèi che ‘ndèva pian e quèi che curìva tame la degùra [acqua che scorre molto velocemente] de la rusa granda.
L’èra mai ‘ndai a scola ma na sèva pusè de un aucàte, la so parlada l’èra sèmper seria cun le parole giüste e i giun la capìvùn poche, e lü cun la so calma el ghe spieghèva quèl ch’el vurèva dì.
Quande gnèva föra ‘n‘ugiàda de sul, Pelén el disèva: “Quande el sul el bate sü le custére, bisogna ‘nda a laurà, perché a ‘ndà se lèca e a sta se sèca. I capide fiöi?”.
Mario Bagnaschi