Galais a Milàn

Galais l’èra un nume dei magatèi de Rinaldu, un ome grande e gros cun tanta forsa, cume el Galais che stèva a Sant’Angel.
A suldà l’èva imparade a guidà i camiun e qunde l’èva finide la leva l’è ndai a fa l’autista da un negusiante.
Galais l’èra mai stai a Milàn e quande l’è ‘ndai per purtà dei sachi de farina, l’ha viste el tram per la prima volta.
”Ma chi l’è che g’ha fai imparà a quèl lì a viagià süla sinistra, tirete via da lì, te sèn cuntra man”, el se mète adré a vusà Galais.
Ma el tram el se fermèva no, alura el s’è piantade cun el so camion in mes ai binari vusandu al manuvradur: “Ve su da lì che te spacu la facia”.
Gh’è vursüde un vigil pèr quietàl.
Ma, Galais el ghèva reson, l’èva mai viste un tram.

La cursa d’ì asnén

Grafignana l’èra un pais de paisàn che i gh’èvun un po’ de vigna, sirese, galfiòn e pèrseghi, e tüte le matine, cun l’asnén, i vegnèvun a Sant’Angel a vende la roba fresca.
I vivèvun ala giurnada, tüti giun pièn de vöia da divertìs, e nöme fiöi de la Vignöla che ‘ndèveme al Ciavegòn a fa el bagne, ia vedèveme quande i fèvun la cursa cun i asnén. La partènsa ala vultada del Miulungu, el traguarde al Ciavegòn. Ia masèvun de bote ste pore bestie, e i vusèvun “Cur Mariu” e se l’èra asna “Cur Maria”. Vencèva sèmper le femine!

Mario Bagnaschi