L’èra un giuinòte süi trent’ani, dal parlà se capiva che l’èra furèste. El stèva nèla turèta del siur Valerio Manzòn arènta a la circunvalasiòn, lü e un... pianoforte.
El strümènte l’èra un po’ scurdade e lü, quande el gh’èva fame, la fèva sgarì.
Nöme fiulèti capìveme l’antifuna e stevème ala larga.
Ogni tante el se fèva vede ala Vignöla, arènta ala rusèta de Manzòn, cun ‘na biciclèta vegia che sèveme no cume la fèva a sta in pé.
El so parlà l’èra sèmper quèl, el mangià, e nöme ghe purtèveme quèl che se pudèva, pulpète e patate.
Un dì, ‘na fiöla che stèva lì arènta, viste l’acqua cèra nèla rusa la g’ha dì: “Se che l’acqua lì la füs bröde, che bèla süpa la sarés!”. “No, Ginèta” - el gh’ha risposte - “Sares mèi se la füs minèstra”.
Le tre fiöle, Giüdita de Pedròn, Ginèta de Belanòn e Ngiulèta de Zidòr, i’han capide al vul che el pianista el ghe vedèva propi pü dala fame.
La storia lè ‘ndai inanse pè un bèl pò, fin a quande sciüpade la guèra, e el pianista che el vurèva mangià ‘na rusa de minèstra, l’è sparide.
Mario Bagnaschi