|
| Anca a Sant’Angel, ‘na volta, gh’èra tanta gènte sensa istrüsion; ièrun mai ‘ndai a scola. In cumpènse i cunusèvun bèn la natüra, la scola imparada dai püsè vegi: i cunusèvun i tempurai e da che parte i vegnèvun, le lüne e le piène del Lamber e tüti i pruèrbi de le stagiòn. Vèn che a la Masaia Volta gh’èra dü spusi sensa fiöi, lü l’èra lofi e le l’èra né brüta né bèla, e quande le l’è stai imbutìda, la gènte la disèva: “Se el ghe sumìglia a so pader chisà che muster”. Le l’èra la Gigia de Pupö e la ciamèvun insì perché so papà l’èra Pupö e l’èra morte a suldà pèr una pesada d’un mül. Gigia la cresèva a vista d’öge, l’èra püsè rutunda che volta; finchè una sira, che la gènte la spetèva l’eclìs de lüna, che pèr i süpèrstisiusi l’èra un brüte sègne, la Gigia la stravacade el culdirö dandu al munde un masce. L’èra de note, la lüs poca, quèla de la candìla, s’è viste no bèn, ma cun el cèr del dì i capivun no se l’èra un simiutén o un fiulén, e cume l’èra abitüdine a Sant’Angel da daghe ‘na scumagna a tüti, l’han ciamade Rebìs. Insì i disèvun: “Quande la lüna la fai l’eclìs, la Gigia de Pupö la fai Rebìs”. Mario Bagnaschi |