Dialetto

A la Costa, verse el Cugüs, gh’èra vön che de mesté el fèva i segiòn, i butalén per el ven, e quèi cun el cuèrce per mète a möi le verdüre catade de note quande gh’èr no el padròn.
Che l’ane lì gh’èra stai bundansia de rave, bèle, grose e dulse; ma a Milan, in Versè, el presi l’èra bas, perchè de rave ghe n’èr trope. Ghe ‘ndèva de mes i pori urtulan, e tanti, i strepèvun le poche rave restade per piantà le ültime verse. I spigulè i’evun fai le golfe, pienèndu i butalén per l’inverne.
Intante che i osti i cavèvun la pusca dai torci, i spigulè i lavèvun i ravén e i’èrun sèmpèr i soliti, famiglie “grose” cun “entrade picinine”: i Galmòn, quèi del Vegiu, i Gianàn, Pandür, el Pòlu, Palanca, i Bigòla, Tüturutu e Müdanda.
Pasèva el tèmpe e i ravén i cumincièvun a vegnì brüschén; gnèva inanse anca l’invèrne e i curdè, cun el frège, i laurèvun no. Insì el por Gen el se tacade al butalén e lì, ravén sura ravén, l’asède sèmper püsè forte, Gen l’è ‘ndai in ciumbula. Tüti i credèvun ch’el muriva, ma l’infermé de l’uspedàl, che de ciuche se n’intendèva, l’à giràde suta e sura, l’à svudàde, lasàndul tri dì sensa smurfì.
Mario Bagnaschi