A Giuàn, surde me ‘na tapa,
ghe piasèva sentì sunà la banda,
e ‘nde l’andèva, gh’èra sèmper anca lü.

L’èra nasüde a la Costa
e cume tanti el fèva el pescadù,
ma la so pasiòn l’èra la müsica
che el vurèva imparà a sunà.

El va da don Ernèste, el maèster de la banda,
ma el prète el ga fai capì che, surde me l’èra,
el pudèva no imparà a sunà,
e dopu l’avarés purtade föra strada
anca i oltri sunaduri.

E insì, malvulentera, el s’è rasegnàde

E alura cun in spala el maghernèn
l’ha decìs da ‘nda per rane.

La stagion l’èra pasada,
ma da metà Mage le rane,
i se ciapèvun quande i sentivun el rumùr forte,
intante che i fèvun i övi.

Giuàn el se mète a fa el vèrse del trumbòn,
e istés anca i öltri ranè i s’en misi a fa i vèrsi.

I èrun quatr’ur de matina,
e un famèi che el pasèva dedré al murtòri de Turvegia l’ha pensade:
“Nanca in ciel i’han vursüdi i morti insì stunàdi”.

Mario Bagnaschi