A la Masaia Bassa ghe stèva Martinu detu Rampén: l’èra magher, propi cume un rampén, anca se èl mangèva per trì.

De mesté èl fèva èl giardiné, ma… por giardén… se pasèva Rampén, d’un giardén èl feva una strada. El disèva che le piante i g’àn bisogna de aria e de sul, èl taièva, èl remundèva e … cun chel sistema lì, nei giardén restava pü gnèn!

In inverne, Rampén, èl gh’èva no tropu laurà, alura èl ‘ndèva a scalvà le piante volte. El parìva una sümia, èl se tachèva ale broche tame un usél.

Un dì, a Marüde, intante ch’el laurèva, pasàde ‘na branca de fiulòti che ‘ndèva a pescà, Fiammiferi, Sachéla, Patòia e Desghèi, che i g’àn fai la festa al so mangià. El g’èva, nèla caciadüra del giachè, pan e Venezia, ma quande a mesdì l’à fai per mètes adré,… l’à truade pü gnèn!

El gh’èva amò mesa giurnada de laurà e tirà sira l’èra no da poche.
A ‘na cert’ura, cun la büdria vöda èl se sentiva leger e, da Marüde ala Masaia Bassa l’è stai un atime ruvà a cà. So mama Gina apèna l’à viste cun la facia stravolta da la fame, l’à g’à dì:“Martinu, te stè bèn no? Va in lete, te farò ‘na minestrina legera!”
“No mama, mèteghe tantu ris che son malade!”
Mario Bagnaschi