Me son un barasén,
che gira tüte el dì.
Cu’ i spala un sachetèn
vegnüde son fin chi.

E vèndi pisi e tila
e intante vo luntan;
se g’ho in favur la vela,
me porti föra el pan.

El pan per la me vegia.
Puerèta! L’è in si buna…
Drin!! Senti in d’un urègia
un campanen ch’el suna.

Se suna el campanén
L’è le che la me ciama:
“Oh cara el me Pepén!”
“Si!... cara la me mama!”.

Pisi! La bèla tila”
Done, vurì cumprà?
Ei le, siura Carmela,
g’ho i bordi a bon mercà.

Per fame da desdòte,
dumandi quarantote;
che se sto no ‘n po’ sü
me salvi propi pü.

L’italia l’è un stivàl.
Se me g’ho el me guadagne,
ghe fo tüte el gambàl
e un toche de calcagne.

In cö vo in gir per Trento
pö turn’indré piàn piàn;
vo vultra a Benevento
cui pachi in spala e in man.

“Pisi, le bèla tila,
ricami per la dote,

trine de Ragnatela,
Cantü per la fa le cote”.

Ma quande se fa scüri
Me senti propi strache,
tri pater scuntr’ai müri
e dormi sül me pache.

E intante che riposi
suta le bèle stèle,
m’ensogni de Sant’Angél
le robe püsè bèle.

E vèdi a cur el Lamber
e inturne giügà i fiöi,
me mama che la lava
e la fa sügà i linsöi.

E vèdi el me castél,
la tur cui rundanén,
l’Angel ch’el guarda in ciel
cui pé sül campanén.

Senti sunà la corna
insèma a le campane;
me me dersèdi, o gènte,
chi suta a le grundàne.

O cara el me Sant’Angel
quante te sen luntàn…
Luntàn da la me vegia
per guadagnàme el pan.

Luntàn sèmper da ti,
me sènti quasi murì.
Luntàn sèmper da me.
Ma chi arènta al cör.

Ma quande che riturni
e vèdi el campanén,
Sant’Angel benedète
Te mandi un bèl basén.

Don Pietro Ferrari