Nei tempi indré, tüti quei che ghèva un toche de giardén, la prima roba ch’i fèvun l’èra èl pulè.
E… cari i me fiöi… d’estade amò amò la ‘ndèva, cun un po’ de melga ciurdìda o spigulada se fèva no fadiga a mantegnì cin o ses galine…; ma, dopu la Vitoria, dal mès de utuber fin in primavera, mantegnì le galine l’èra no insì me dila!
A bas a la Costa, steva Ragnén chè l’èra no de Sant’Angel, i disèvun che èl ruèva da Maghèrnu: el gh’eva una scorba de fiöi e un bel pulè.
Ma le so galine e anca i so fiöi ièrun semper pièn de plisòn (plisòn = parassiti di animali da cortile)... E anca quèi che pasèva arènta al pulè o se fermèva a parlà cun un chividön, i tachèvun a gratà per i plisòn.
Ragnén èl sèva che per fa murì i plisòn ghe se vurèva un po’ de calcina bianca da müradü… insì un dì, stüfe da gratà, lü e i so fiöi, l’à caciade una sedela de calcina nel pulè e, viste che i plisòn ierun morti tüti, l’à pensade da caciàghe la calcina in testa al so fiöl, Bigén, che l’èra quel che ‘ndèva a tö i övi nel pulè.
El por Bigén, cun la calcina dala testa ai pé, èl pudeva pü respirà e quasi sufegade, l’àn purtade a l’uspedal. Su l’üs de l’uspedal gh’era Duardòn l’infermé, cun in buca mes tuscàn, per cumbate ogni malàn e ciapàde el por Bigén, l’à caciàde in un segiòn per laval dala calcina.
Ala fén, èl por Bigén èl se truade pièn de vesighe, al’uspedal per quindes dì.
Mario Bagnaschi