| Caduti
Premessa:
Se ‘l Prevòste la voer nò
Mète sura la Curdàda,
l’è perché ghe grinta un po’,
anca Lù, ne la zùgnàda. S’è scupèrte, in chi dì chi,
che i bèi tigli che gh’èr li
sùi viài de la Vignoela
gh’èvun ‘na gràn bucaroela e le càmule in dla cà. Gh’è vursùde che Quèl là
che me vèn dal Ministér
(e s’è viste apèna ier),
cun ‘na firma cl’à trài là,
cunvicéss un bèrlafùs
che nissoen bèn bèn cunus
a dì, cun autorità:
“Gh’è le piante da taià!” Che bèi tigli! Che prufùme!
Che rigordi!... Tùte in fùme!
Bèi rigordi s’è trài là
sènsa che la gènte sa. I g’àn dài ai giardiné
o a chil’è che, adès, el gh’è,
‘n’urdinànsa “màl de pànsa”
Che la dìs, bèlbèn, ciuè,
de fà vède el sul ai pé
de ste piante tantu care. I me parun pocu ciàre,
stràne ièn ste spiegassiòn
chi se dàn ‘na volta che
tùte quànte l’è a muntòn:
“ièn malàde, g’àn un bùs
ch’el partìs dal canarùs
e ghe rùva a la radìs.” Basta, prò, guardà bèn fìs
I truncòn che rèsta a tèra
chi g’àn lègni forti e sani,
“quèl che rèsta d’una guèra
che cumpìs i setant’àni”
perché, se la savì nò,
ogni pianta rigurdèva |
un cicén, apèna, un po’,
i suldà che cumbatèva
ne la guèra del desdòte. Ogni pianta gh’èva in dote
un Caduto morte in guèra.
L’è per què che, ne la tèra,
ste piantine g’àn piantàde.
Volte, grosse deventàde
anca lur ièn stài massàde.
Cari, pori fioei caduti,
se pensèvun rigurdàdi ...
Disàresseme, un po’, tùti
cl’è mesté da grandi ingràti.
‘ndème, poe,
a ciapà el prufùme
de sto tiglio a Primavera
o perché me fèva (e cume!)
tanta umbrìa fin’a la sera,
o perché m’a vìste giun,
suta i rami, insèma cun
la me banda “dla funtàna”
cun Paciàn, Diliè, Sansòn
e tant’oltri fiulatòn,
tùt’i dì, tùta stemàna.
Sì! Sto tiglio dèva el fa
da quatàme mè un papà!
L’èr la zona pùssè bèla
Che ghe stèva al me paìs
E che...adès sarà pù quèla.
Propi, incoe, che me se dìs
da firmà le petissiòn
al Brasìl? Vegetassiòn
che sparìss in pochi dì,
‘na natùra dré a finì?
De ch’el munde luntàn, lì,
sla ciapème cun passìon?
L’Amassònia l’è un pulmòn,
roba giùsta el prutestà.
Noeme, chi, fème passà
cla Vignoela fa la fèn,
l’è cl’è el nòste pulmunén
e che a un chi Santangiulén
el ghe vùta a respirà?
RUCE - marzo 1989
|
