Eccoci dunque al consueto appuntamento con la rubrica ‘ME SE DIS IN DIALETE? Qui di seguito trovate le risposte alla 5a serie di definizioni.



Con questa puntata di ’ME SE DIS IN DIALETE? , concludiamo la seconda edizione della rubrica dedicata al dialetto santangiolino, con il proposito di farla seguire da una terza edizione, basata su una diversa tipologia di quesiti. Vi proponiamo quindi la sesta ed ultima serie di definizioni in italiano, alle quali associare il corretto vocabolo dialettale.




E adesso un nuovo divertente racconto scritto dalla brava Angela Domenica Ferrari

El sciùr Giuàn, Medegòn d’la Mòta (Motta Vigana, n.d.r.)
Cùme al sòlite, una sìra mé e mê màma sèreme a ca’ de mê nòna Mìglia. Sème mìse adré a vütàghe a fa šu la mèlga ch’l’èra ’ndài a spigulà al dòpu dišnà, ’ndî càmpi d’la Müšéla; intànte la me cüntèva el pruèrbis de Tredešén.
Mé sügütèvi a gratàme in tésta e mê nòna la ghe diš a mê màma: “Ch’la fiulìna chì la sügüta a gratàs! La gh’avarà mìa le lèndene!?”. E mê màma: “No! L’è un chî dì che àla matìna ghe dešgàrbi i cavèi cun la petenèta: ò vìste che l’è pièna de rǜfa.”
Mê nòna alùra la fà: “Sestemàna gh’ò in mènte da ’ndà àla Mòta, dal Medegòn; la vèn adré a me, insì el ghe guàrda lü. Vò cun la curiéra de Pajòn”. E mé: “Sì, sì, nòna, vègni ànca mé sü la curiéra!”.
Pasàde un chî dì, quànde a votùr de matìna ’ndème al pùnte a spetà la curiéra. Mé sèri tǜta cuntènta, me credèvi da ’ndà inde’ Castél Merlén. Rüvàde àla Mòta, šu dàla curiéra, fème un tòche de stràda a pé. La me pòrta ind’una cùrte, ’ndùe gh’èra ’na ca’ végia e un chî cacàgne lasàde ’ndà: el Medegòn el stèva lì.
Mê nòna l’à tiràde el sapè: “Permès?”.
Se sènte: “Vé inàns”.
’Ndème indrèn: una stansèta végia, che sèva de remàteghe; gh’èra ’na panadùra, una cadréga e ’n taulén.
“Sciùr Giuàn, bongiórno”.
“T’la chì Mìglia! Te gh’é adré la cumpagnìa stamatìna?”.
“L’è mê neùda!”.
“Dim ‘se te ghé?”.
“Sciùr Giuàn, gh’ò sèmper un po’ de pecùndria e ’n grùpe al stùmeghe”.
“Màngia e bév, pénsegh nò, te vedaré che te guarìsi! E ch’la šminguerlìna chì, se la gh’à?”.
“La mê fiöla la m’à di’ che la fiulìna la gh’à la rǜfa e la sügüta a gratà”.
El sciùr Giuàn el me brànca per un bras, el me rǜša ’ndél cantòn d’la panadùra e ’l me làsa ’ndà ’na sgiafàda. Fò per riparàme, ma me na rǜva un’òltra e pö un’òltra amò. Ghe dìši: “A’ s’l’è màte!? L’è adré a pèrde la mumbràna?”.
El se mète adré a vušà: “Tas, pàrla nò, che són adré a segnàt!”.
Me gnèva da šgarì. Ma mê nòna, ànca lé: “Tas, l’è el sègne!”.
Sòn restàda ’me quèla d’la maschèrpa!
El sciùr Giuàn el ghe diš: “Mìglia, te fé el decòt de bišìe; quànd la làva i cavèi, jà rešénta cul decòt, te vedaré ch’la guarìs”.
In fén d’la féra mê nòna l’à tiràde föra cincèn frànchi dal bursén e gh’j’à rüšàdi in man: “Arivèdes, sciùr Giuàn”.
’Ndel ’gnì ’ndré, sü la curiéra, parlèvi no. Me nòna la me diš: “’S’te gh’è, nan, che te sèn tǜta scamùfa? Stamatìna te sèri a fèsta a ’gnì àla Mòta”.
“Sì, ma ti, nòna, te m’èvi di’ no che ’l sciùr Giuàn el me dèva le sgiafàde insì sèche; me sènti la fàcia invernighènta e tàntu sburiènta, che te pudarési fàghe sü un ciarghén”.
E lé: “Oh Signùr, guàrdeghe no a tütecòs; intànte el t’à dài el decòte per fàte guarì!”.
“Sì, el tô sciùr Giuàn el m’àvarà ànca dài el decòte, ma el m’à àmca impastàde de bòte. Se ’l sèvi ch’la ’ndèva insì, per me la rǜfa la pudèva sta lì e la Mòta la pudèva mufì. Sicǜr ’me l’òr che te mandèvi in da par ti”.