Son chi cume i fiülén che guardi föra dala finèstra,
parpàie bianche che i parun una tènda fra ti e el munde,
e un tapetén bianche pugiàde sü l’èrba del giardén.
Chisà perché la nève la te incanta anca se te crèsi,
fursi l’è un po’ del fiulén che te sèri che se dersèda nel tò cör.
In chel mumènte li te pènsi no al dopu, al fatu che le strade
i se burdègun, a ti che cul badìl te ghè da fa el santé per
püdè ndà föra da ca.
Te rèsti li incantàde a guardà föra, te vùraresi ves a chi ani la,
quande föra da scola cun el nas rus e le man vernighènte dal frège,
te fèvi a balucàde cui tò amisi.
Fiòca, stème regues’ci atache al vèder, cun in man un pürtügal da sgandulà,
fintànte che cla roba bianca e frègia permète ala nosta testa da sugnà.