Oh fiöi che buntà! Cul sücher, lüstre, vöde o cul ripièn.
L’è la nosta specialità, e una volta l’ane i ghe ciapùn per la gula.
I furesteri i san no se i èn, ia cunfundun cun quele de Paruna,
biscuten de pasta frola che te trövi ‘ndle butighe.
Gh’intrun gnèn, ghe disi sèmper, queste chi i te rìun al cör,
i deslenguun apèna in buca, i van sü fina al cervèl.
Ma com’è che sono fatte, i me chiedun in italiano,
l’è magia me ghe rispundi, e una nòte de puesia.
L’è sücès tanti ani fa, me ghe cünti tüte seri,
Sant’Antoni, el fra quèl bon, el paseva nei paragi,
quande viste el me pais l’è restade impresiunade.
Bèla gènte, posti bèi, l’ha vursüde fa un regal,
anca se l’èra pü Nadal.
L’ha ciamade un prestinè, l’er una note scüra e funda,
el sa fai da du balòche de un impaste cul büter.
I ha tirade cun le man, pö i ha mise a ripusà;
la matina ‘ndrèn nel furne el miracul de buntà.
Da du strisce fine fine, s’è furmade du balìne,
no rutunde, un po’ schisade, el bumbòn l’èra nasüde.
Ma se ièn, ièn propi bèle !Si brav’ome, ièn le uféle.
E da alura tüti i ani, al dersète de genar,
el miracul el se ripete, sènsa ves napuletàn.