A vǜndešur de matìna del 25 Aprìl le campàne i sunèvun da fàte ’gnì ’l balurdòn.
La gènte la ridèva, la šgarìva: “È finìde la guèra! È finìde la guèra!”.
I ’ndèvun tǜti in céša e le dòne i preghèvun: “Signùr el mê fiöl! Madre Cabrini el mê òme!”.
Nöme fiulén ’ndèveme inànse e indré e brigulèveme tǜti per la cuntentèsa d’i gràndi. ’Ndài in céša ànca el spesiè che stèva sùta de nöme.
’Ndài in céša ànca Giuàn Pajòn sènsa calsète, cun le sòcule püsè rùte che giǜste, cui calsòn dešbutunàdi in vìta, perchè la pànsa la ghe manchèva no, cun canotiéra e bretèle e cun le man piène de gras, perchè l’èr adré a giüstà unchicòs.
Dòpu cumència a rüvà i prešuné, cun le stampèle perchè i gh’èvun vǜde i pé šelàdi néla campàgna de Rǜsia.
E i Tedèschi in fìla per quàter, nànca vön cun le strìnghe d’le scàrpe, la divìša rùta o dešbutunàda, la tésta bàsa, i ’ndèvun a ca’. Ve dìši la verità: ò pregàde per lur. M’è ’gnǜde in mènte chél giùn che ’gnèva a caresà el mê Italo, perché el gh’èva un fiulén in Germània che ’l ghe sumiglièva e truèvi no giǜste che, per la tésta balùrda de pòchi, ghe ’ndèva de méš tànti bràvi fiöi.