|
|||
Mê màma la laurèva in biancherìa.
La fèva tuàje e tuajö, lensö e fudrète. Le dòne i ghe purtèvun le pése de tìla e i ghe dišèvun: ”Fàme dü lensö e quàter fudrète”. Per fa el sô laurà la gh’èva bišògna de fòrbes che tajèva bèn e jà fèva mulà de spès. Un di’ l’è ’ndài in piàsa, cunvìnta da truà el negòsi del mulìta. L’è ’gnǜda a ca’ tǜta malcuntènta e despiašǜda dišèndu: “Oh fiöle, son ’ndai dal mulìta in piàsa… el mulìta el gh’è pü! Su la pòrta gh’è scrìte: Arrotino, ’se fo adès, induè che vo?” Sème mìse a rìde e gh’ème di’: “Màma, l’arrotino l’è el mulìta in italiàn!” “Dabòn?!” La n’à guardàde in fàcia e l’à di’: “Vedi’ fiulìne se vör dì studià?!” Pôra dòna! Piera Negri Piacentini
|
|