Tǜti i ani, a mage se ’ndèva a Caravàs.
Me šia Trešìna la preparèva le pulpète, quater övi còti, una fèta de caciaturén e dü patàti.
Se ’ndèva a la matìna vèrse deš ur. Me šiu Giòta el preparèva el camiunén cun quater cüsén e dü lensö, sùta, per setàs. Tǜti prùnti: me, me surèla Lèna e me cüšén Batistìno, ch’el ne fèva tànti dispréši.
Me šia l’èra speciàl. A metà strada la ne dèva dü “brǜti ma bòn”.
Rüvàdi a Caravàs la ne petenèva tǜte e, bèle a la vìa, se ’ndèva in céša (con devozione e raccoglimento).
La ne fèva dì i pater-ave-glòria e le ave-marie e se scultèva la Santa Mèsa.
Finìde da dì le urasiòn, la ne dèva da man e in silènsi se ’ndeva nel giardén.
Föra da céša la ne cüntèva la storia d’la Madòna e vèrse mešdì ’ndèveme in d’un campe, sùta ’na pianta.
La tirèva föra la tuàja e tǜte le ròbe che l’èva preparàde da mangià.
Intante nöme fèveme un po’ de curse nel campe.
“Fiulìne ’gnì a mangià” e con tanto amore distribuiva il pranzo.
“Fiulìne giüghè amò un mumentén e dòpu prùnte, per ’nda a ca’.”
Sǜla strada da ’ndà indré, la ne fèva cantà e la ne cüntèva le storie che sculteveme a bùca vèrta.
El šiu Giòta l’era tǜte ciapàde a guidà. L’er lü ch’el dišèva: ”Fiulìne sème rüvàdi a ca’.
L’an che vèn ’ndème amò.”
La šia la ne cumpagnèva, tǜte cuntènte, a ca’ nòsta.
J ̆ èrun ròbe bèle, j ̆ èrun pasegiàde fai cul cör.

Piera Negri Piacentini