L’è Nadal
Mèti ‘l nas föra da l’üs
el divènta tüte russ
per el zél che gh’è in de l’aria.

L’è de nòte, ma in d’èl cél
gh’è una lüss föra del sòlite.

L’è la lüna, o pür ‘na stèla...
No, me sbagli; gh’è la burda.
Una nébia che trapassa
anche i òssi e i sentimènti.
E lì in més... gh’è ‘l nòste munde.

Ma gh’è tanta cunfüsiòn”!
Par ch’la gènte la va in gir
sènsa nanca savè in duve.
I se passun pròpi arènta
ma i se vèdun quasi pü
o i fan finta...
Ma che frège!..

Me vèn vöia da ‘nda in césa.
Finalmènte un pò de cèr!

Gh’è ‘l Presèpi cu’l Bambén,
i pasturi, i rèmagi,
e la gènte tüta insèma.
La Cuméta tüt’a un bòte
la fà ‘l cèr in sü le face
de dü omi ch’ièrun lì
cume i füssun furésteri.

I se guardu’ e i se cunussun.
Dopu un pò: - Ciàu, fradél!
‘me te stè? -
Stò bèn. E ti?... -
E i se mètu’ a ciciarà...

Da un pò d’ani i gh’èvu’l müs.
Tüti dü i se dan la man.

Pö i van föra...
in més d’la burda...

Don Domenico Oppizzi
(dal libro “Via Barasa” edito nel 1980) 



Anca i can i sognun

Lé Nadal anca per tì,
por can sènsa padròn
che te ravani la tèra
in cerca d’un’ oss.
L’è Nadal, ma ti t’là sè nò,
e te giri in d’lè strade
cun la malincunia in di ögi
ümidi e dulsi.

Nissön te guarda
nissön el se dumanda
de chi lè che tè sèn,
nanca ti té se regordi pü gnèn.
Una volta te ghèvi un padròn
che tè pèrse,
o che lü el ta vursüde pü.
E ti, alura, te se desmentegade
la strada, la padéla cun la süpa
e la to cucia, in duè te stèvi bèn.

Gh’èr na man, alura,
che te caressèva,
e i fiulén che pèr giügà
i te tirèvun la cua.
E ti te sèri cuntènte,
e te sugnèvi, si,
perché anca i can i sognun...

I sognun da cur in di campi
adré a un toche de lègne
ch’el padròn el tira luntàn
cun la man che te carèssa.
Alura l’èra Nadal
anca pèr ti, adèss,invece,
lè apèna invèrne!

Rino Bagnaschi
Poesia segnalata al 35.mo Premio di poesia “F. De Lemene” il 18 aprile 2010 a Montanaso Lombardo.