In via Mazini, a Santangel, dopu la stasion del tram, gh’èra la villa de Suresina. Nèla curte ghe stèva Uldan el mecaniche, che’l giusteva le machine de Paion e de Cicèto e gh’èra anca una pianta de pumi granén rampicanti; l’èra ‘na belèsa e la ghe fèva gula a tüti quèi che pasèva.

Un bèl dì è pasade dü amisi che i gh’an fai un pensieren…i pumi granén ièrun tropu bèi e marüdi per lasai lì tacadi sü… E alura ian decis da ciurlai.

Vön el se ciamèva Peguron e l’èra robüste e volte cume una fursela, l’olter l’èr ciamade Pecioru e l’èra sèche cume n’aciuga. El grande el fèva da scalèta, el magher el se rampeghèva cume un gate.

N’èvun impienide mes sache e ian nanca fai tèmpe a tucà tèra, che ian sentide i scarpon di carabigneri che i fèvun la runda.

L’èra d’autüne e vegnèva scür preste, i dü, cun el sache in spala, i san mis a cur vèrse la strada del murtori e i carabigneri i ghe stevun sempèr adré. Alura, al murtori ian ciapàde la strada dla Brandüsa e ian decis da scavalcà la müradela. Dopu un po’ rüvade i carabigneri, ma se sentiva pü gnèn; i dü, alura, ian decìs da spartìs la rebunsa e Peguron ghe vegnüde in mènte che nel saltà la müradela l’èva pèrse dü pumi granén.

Pecioru el gh’èva ‘na vus da dona e Peguron ‘na vus basa e prufunda. Ian cuminciade a spartìs i pumi granén: "…Vön a me e vön a tì", "…Vön a me e vön a tì".

I carabigneri a sentì ch’le dü vus lì, vüna grosa e l’oltra legera, i sèn stremidi e i pensèvun che in drèn del murtori gh’èra el Signur cun el diaul che se spartiva le anime. Invece ièrun ... le anime dei pumi granén.

Per un po’ se sentüde pü gnèn, fina a quande se sentüde la vus prufunda de Peguron ch’el disèva: "Pecioru…adès ‘ndème a tö anca i dü che ghè da là". Ièrun i dü pumi granén che ièvun pèrse nel saltà la müradela!

I dü carabigneri ian pensade invece che l’èra la vus del diaul e ièn scapadi cun le ali ai pé e cun föra i ögi fina ala caserma.

Mario Bagnaschi