El
Sindeghe
Tanti ani fa, in d’un paìs, no luntàn
da Sant’Angel, gh’èra le vutasiòn per fa
el Sindeghe, ma nisön vurèva fal.
Alura ian pensàde da tirà le büschète, ma
quèl che ghe tucade el tartaièva. Se el tèmpe
l’èra un po’ imbruiade, …tiraghe föra
‘na parola ghe vurèva le tenàie. E l’à
dì sübite de no.
La gènte del pais i sèvun pü che roba pensà,
e sicùme ièrun tüta gènte de cesa e de campagna,
ian pensade da racumandàs al sò sante prutetùr,
Sant’Antoni del nimal.
La sira, tüti a ca a mangià ris e fasö e pö
a durmi, perché la note la porta cunsìli.
Difati, la matina dopu, quande, ala riunion, tüti i disevun la
sua, el pustén del pais l’à dì: “O
pregade Sant’Antoni del pursél ch’el m’à
dì da lasà vèrte tüte le porte de quèi
che i vuraresun fa el sindeghe e tegnì sarade le porte e le
stale dei oltri.
Dopu, da lasà ‘ndà un nimalen de quater mèsi
in mes a la piasa, sènsa fal stremì. Nèla porta
ch’el ‘ndarà indrèn, quèl lì
el sarà el Sindeghe”.
El por nimalen lè ‘ndai in cà dèl macelar
del pais. Lü la fai el Sindeghe, ma la pora bestia la finide
da vive.
Mario Bagnaschi
